Maak kennis met Fujimoto ( Tatsuki )
Fujimoto ( Tatsuki )
De twee reeksen, Fire Punch en Chainsaw Man, schetsen een beeld van de wankelende mensheid, waarbij chaos en geweld de boventoon voeren. Ze bieden een unieke benadering van de conventionele actiecodes in manga.
Tatsuki Fujimoto
Tatsuki Fujimoto is geboren in Akita, Japan, op 10 oktober 1993, en begon al op jonge leeftijd met tekenen. Omdat er in de buurt van zijn ouderlijk huis geen voorbereidende instellingen waren voor iets wat overeenkomt met de Japanse Beaux-Arts, volgde hij schilderlessen van zijn grootouders, waar hij zich onder andere bekwaamde in olieverfschilderen. Hij is afgestudeerd in westerse schilderkunst aan de Universiteit voor Kunst en Design van Tōhoku in Yamagata, prefectuur Yamagata, in 2014. Wat hij in zijn hoofd had, kon hij echter niet op papier zetten. De details waren te veel en de tijd te beperkt; hij moest 20 pagina’s per week afleveren, wat neerkomt op een hoofdstuk per week. Ondanks de frustraties volhardde Fujimoto en leverde uiteindelijk in 2018 een meesterwerk af.
17-21 & 22-26
"17-21" en "22-26" duiden eenvoudigweg op de leeftijdsperioden waarin de schrijver de acht kortverhalen neerpende die verzameld zijn in deze twee uitgaven. Velen van zijn vakgenoten zouden terugschrikken voor het idee om hun vroege, onvolmaakte werken permanent vastgelegd te zien na een vluchtige verschijning in wegwerpmagazines. Echter, Tatsuki Fujimoto deelt deze terughoudendheid niet, wat resulteerde in de vertaling van deze anthologieën in diverse talen. Was dit de moeite waard? "Het gerucht ging dat ik geen standaardverhaal kon creëren. Dus dacht ik, "ach ja!" en heb ik dit verhaal gemaakt. Terugkijkend vind ik het niet bijzonder", noteert hij aan het slot van Zeemeerminnen Rapsodie. Hij erkent tenminste zijn openheid: eentonig, dit verhaal over muzikale en onderzeese liefde [een jongen en een zeemeermin verliefd rond een piano] bewijst dat conventies hem niet bepaald liggen. Net zo triviaal is het verhaal van een jongen die op een ochtend wakker wordt in een ander geslacht. Deze twee zijn echter uitzonderingen die hij niet opnieuw zal bekijken, terwijl hij elders schittert, soms door de aanpak van thema's [een voortdurend uitgestelde liefdesbetuiging door bizarre toevalligheden; een gijzeling en een verdwaalde kogel geven een introverte tiener de kracht om te dromen], soms door zijn personages [het betoverende demon-kind uit De Voorspelling van Nayuta]. Zijn nieuwste werk laat een ongekende vaardigheid zien in het beknopte formaat, waarin hij een geschil tussen twee zussen beschrijft die onbewust elkaars naakt schilderen. Veertig pagina's die dienen als een voorproefje op Look Back.
Shônen* is zijn genre en daar is hij een buitenbeentje.
Van de shōnen-archetypes heeft hij alleen de iconische houdingen, superkrachten en mythologische schrijfwijze behouden. Zijn esthetiek, vooral de meer ruwe en ongepolijste aspecten, ligt ver van de overheersende heldere lijn. Zijn verhalen, vol met fysieke en symbolische brutaliteiten, verleggen de grenzen van wat publiceerbaar is.
Fire Punch tast op een indirecte manier thema's aan zoals religie, de oorspronkelijke leugen van fictiehelden, en de last van verantwoordelijkheden;
Chainsaw Man herkadert de discussie rond een Japanse jeugd die geen illusies meer koestert, en zich terugtrekt in de meest direct beschikbare verlangens.
Fujimoto rekent af met oude dogma’s en lanceert door zwarte humor en komische ingrepen op onverwachte momenten een soort uitlaatklap die zijn stijl voor mensen boven de 20 jaar ook toegankelijk maakt.
Jump!
Fujimoto begint zijn carrière bij het Jump! Jump niet te verwarren met het Nederlands stripblad Jump! Staat eigenlijk voor Weekly Shönen Jump een tijdschrift dat de absolute heerser is over de leesvoorkeuren van tieners en 90% van de wereldwijde hits levert sinds Dragon Ball.
* uitleg over de verschillende genres binnen de manga vind je in onze nieuwsrubriek manga.
Fire Punch
Als 23 jarige tekende hij zijn eerste Manga reeks Fire Punch.
Agni de held is een overlevende in een post-apocalypische wereld waarin hij net als andere over bovennatuurlijke krachten beschikt.
Hij helpt de armen om te overleven zelf het onderwerp “kannibalisme” wordt niet geweerd zelf geïroniseerd.
Een tweede kracht van Agni is dat zijn lichaam eeuwig vuur produceert. Maar deze heeft hij niet zomaar neen, er is een tweestrijd binnen Agni. Aan de ene kant is het een superkracht maar aan de andere kant verbrand hij zich altijd tot de derde graad hieraan.
Maar ook in zijn levenskeuzes wordt hij steeds herinnert, moet hij zijn missie volbrengen namelijk het wraak nemen op de man die hem in zo’n staat heeft gebracht of het kleine volk beschermen dat wordt uitgebuit.?
Een echte held is het dus niet zoals wij die kennen van Hollywood films en dit is nu juist de sterkte van dit verhaal.
Zwarte humor, cynisme enzo maken de druk lichter. Wat ook deze manga bijzonder maakt is het personage Togata.
Deze man met een camera in de hand verpersoonlijkt onze huidige maatschappij die steeds alles wil zien en op sensatie belust is.
Manipulatie komt hier sterk aan bod en dit is toch frappant in de wereld waarin we nu steeds meer en meer geconfronteerd worden met AI en misinformatie. Weten dat de manga gemaakt is voor de opkomst van AI maakt dit toch wel heel bijzonder.
Toch brengt dit element juist waarde aan de manga en tilt hem tot een hoger niveau. Zijn stijl om genres te mengen en waarden te ondermijnen weerspiegelt wie hij is en zorgt voor meer diepgang.
.
Chainsaw Man
In een stedelijk en hedendaags Japan zaaien demonische wezens terreur. Denji, een hongerige weesjongen als een zwerfhond, sluit zich aan bij een team van "Devil Hunters" waar hij zijn hybride aard benut. Half mens, half demon, kan hij veranderen in een man met een kettingzaag,
ten koste van ernstige bloedingen, waarmee hij instemt in ruil voor een volle voerbak en de vooruitzicht om lang genoeg te leven om eindelijk met een meisje naar bed te gaan. De tekenstijl is koel, de passies zijn triviaal en het sentimentalisme lijkt langdurig op de intensive care te liggen.
Geen wonder dat zijn belangrijkste filmmakers Tarantino en de broers Coen zijn.
Het eerste seizoen van Chainsaw Man [delen 1 tot 11] maakte het mogelijk om het dagelijks leven van zijn generatie, gekenmerkt door de lage ambitie zoals die van Denji, te normaliseren.
De meest recente ommekeer, het tweede seizoen [delen 12 tot 15 en nog steeds in publicatie] maakt schoon schip met het verleden: Denji wordt naar de achtergrond verschoven ten gunste van Aya, een verwarde middelbare scholiere. De wisseling van de hoofdrol opent een narratieve horizon die psychologischer is, waarbij de relatie tussen Aya en de demon die haar bezit de vorm aanneemt van een schizofrene dialoog.
Met Chainsaw Man verbreekt Fujimoto terug de grenzen van de shönen en dus ook de typische manga structuur. Hij bereikt met deze strip dus ook duidelijk een volwassener publiek.
Look Back
In deze one shot komt de ambitie naar voren om aan te tonen dat zijn rol zich niet beperkt tot het vormgeven van apocalyptische werelden. Tatsuki Fujimoto nam in 2021 een pauze van het werken aan twee achtereenvolgende, met woede gevulde series om "Look Back" te scheppen, een dieper persoonlijk werk waarin hij reflecteert op zijn beroep door het verhaal van twee tekenaressen. Op jonge leeftijd was Fujino overtuigd van haar eigen tekentalent, totdat ze werd geconfronteerd met het werk van Kyo, een teruggetrokken en schoolmijdende leeftijdsgenote. Ondanks Fujino's afgunst en Kyo's bewondering voor haar, belemmerde de ongelijkheid in hun relatie niet het ontstaan van een diepe vriendschap; het gezamenlijk tekenen vulde vele jaren van hun leven, totdat hun paden scheidden.
Geïnspireerd door "Bakuman", dat de deur opende naar manga over het maken van manga, overstijgt Fujimoto dit thema met grootse vaardigheid. Zijn artistieke keuzes zijn opmerkelijk: herhalende beelden van een tekenares van achteren, diep gebogen over haar werk, symboliseren zowel de voortschrijdende tijd als een vakgebied waarin slechts de meest toegewijde individuen slagen.
De talrijke stille momenten in het verhaal brengen emoties over — soms duidelijk, soms mysterieus — via lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen. De diepgang van dit verhaal, dat zichzelf ontvouwt als een ingewikkelde zelfreflectie, had makkelijk kunnen verzanden in onvruchtbaarheid zonder de rijke laag van het script.
Terwijl Fujimoto overpeinst over zijn eigen levenservaringen en onzekerheden, haalt hij ook de verschrikkingen aan van de brandstichting in een animatiestudio in 2019, die zesendertig levens eiste, en verkent hij de impact van fictie door te toetsen hoe sterk ons geloof in een gelukkige afloop is.
In de climax van het verhaal benadrukt hij een terugkerend thema in zijn werk: de overlevenden blijven achter met littekens, in een wereld waar geen helden bestaan om bescherming te bieden.
