Senso

Tussen de regels Zes uur vertraging had de trein. Zes uur. Germano stapt helemaal doorzweet van de trein. De vernissage van de expo waarvoor hij helemaal naar zijn geboortestreek in Zuid-Italië was gereisd, kan hij nu wel op zijn buik schrijven. Niemand staat hem op te wachten aan het station. Gelukkig is er een telefooncel — Germano heeft het niet voor gsm's en eigenlijk ook niet voor de toekomst. Antwoordapparaat. Het is drukkend warm. Straks onweert het. Boven hem houdt een zwerm spreeuwen een indrukwekkend luchtballet. Dan maar te voet naar het hotel. Tot zijn verrassing slaapt hij blijkbaar in een luxueus palazzo omringd door gigantische tuinen. Alleen is zijn kamer vrijgegeven, want hij had zijn reservatie ’s morgens niet herbevestigd. Een sms'je of mailtje volstond nochtans, maar Germano en de toekomst... Gelukkig mag hij de nacht doorbrengen op een bank in de foyer. Of hij er veel zal slapen, is maar de vraag. Alle andere kamers zijn ingenomen door gasten van een huwelijksfeest. Een ervan is Elena, een ex van de bruidegom. Bezeten van mindfullness, yoga en keihard leven, vraagt ze zich af wat ze hier eigenlijk doet. Niet vrolijker dan strikt noodzakelijk beweegt ze zich in de uitgelaten massa. Bovendien is het zo drukkend warm. Senso heeft alles wat een romantische film moet hebben. Twee tegenpolen die elkaar ontmoeten in een zwoele nacht in een betoverend palazzo. We moeten er geen tekeningetje bij maken. Maar Alfred (Waarom Pierre Dood Moest, Donjon Monsters) zou niet de in Frankrijk fel gelauwerde auteur zijn, mocht het hierbij blijven. De Fransman voegt er ettelijke dimensies aan toe. Hij geeft letterlijk alles weer wat er die dag gebeurt, van platvloerse komedietoestanden over expliciete sekspagina’s tot zachte poëzie. Het gaat werkelijk alle kanten uit. De kern blijft het spel tussen een verloren man die niet durft leven en een vrouw die keihard leeft in het nu. Samen in die zwoele nacht besluiten ze zin te geven aan hun leven door samen te vluchten naar nergens. Alfred — wat een geweldige tekenaar trouwens — wil veel en geeft ons veel. Maar je moet er wat moeite voor doen. Het verhaal zoals je het de eerste keer leest, is zo vervlogen. De ware kracht van het album ligt tussen de regels. Nietszeggende dialogen verbergen hele geschiedenissen. Je kan hier gerust zelf honderd pagina’s bij dromen. Het mocht van ons zelf wat minder. Alfred snijdt iets te veel thema’s aan, maar ergens kan hij er ook niet aan doen dat die dag verloopt zoals ze loopt. Dat is nu eenmaal het leven. Senso is een ode aan de breekbaarheid van het moment en de noodzaak om de dag effectief te plukken. Carpe diem. Carpe die strip.